Net voor het inladen van de bagage valt een inspiratiemagazine op de deurmat: “Proef de streek”. Geen tijd meer om te lezen. Ik stop het nog snel in de vakantiekoffer.”Ga deze zomer op pad in je eigen omgeving en geniet” staat op de cover. Na twee vaccinaties betwijfel ik het wachten op de zomer. Het doel van de reis ervaar ik als vertrouwde omgeving en genieten doe ik daar al negen en veertig jaar. Twee uur na vertrek groet ik Anton Wachter op de kop van de Kleine Voorstraat in Harlingen. Een leeg blikje bier staat aan zijn voeten op de sokkel. De gedenkplaat met de naam van zijn geestelijk vader is slecht leesbaar. Zeker voor wie moeite heeft met bukken.

De overtocht ontbeert catering. De plastic afscheidingen en de verplichte mond kapjes doen aan een hospitaalschip denken. Een steward loopt rondes en controleert of de voorschriften nog in acht worden genomen. De met een Duits accent Nederlands sprekende kapitein waarschuwt tijdig voor ontscheping. Wegens gestage regen heb ik slechts vijf minuten aan dek vertoefd. Het op dek E6 geparkeerde voertuig staat gunstig en verlaat als vierde het schip. Het haven plein oogt leeg en mistroostig. Arriva en taxi’s staan paraat. Binnen tien minuten ben ik thuis. Zo voelt het als sinds 1972.

De regendruppels tikken ritmisch op het schuine dak. Langdurig lest het eiland zijn dorst in afwachting van de nadien beloofde zonneschijn. Die ontbreekt de volgende ochtend niet. Een vroege fietstocht overeen zondags ontwakend eiland. Slechts een enkele hond heeft zijn bezitter weten te verleiden om buiten te treden. De aanvullende foeragering moet wachten tot de klok negen wijst. Een uur later verhinderen de Koreabosjes mij vanaf het hoge duin uit te zien op de Waddenzee. De ongeremde groei is daaraan schuldig. Bij park Noordkaap is een onverwachte ontmoeting met de ouders van Mees Berkhuysen. Als voor hen on bekende betuig ik mijn deelneming met het verlies van hun zestienjarige zoon. Hij verongelukte onlangs op het eiland. NRC beschreef indringend zijn afscheid. Op de lokale tv-zender terug te zien.

In de middag herneemt Pluvius in twee termijnen zijn arbeid. Het lezen in A.L. Snijders’ jongste, twaalfde bundel zkv’s TatTvam Asi (Dat ben jij) kan aanvangen. Exemplaar 143 is door hem voor mij op 15 april 2021 in Kleindochteren gesig neerd. Anderhalf uur later fiets ik in volle zon en wind in de rug buitendijks van Kinnum naar Stryp. Ik zie geen brommer op zee. Dat komt ‘s avonds pas aan de orde. Maandag is een dag met twee weergezichten. Zoals zo vaak op Schylge. In de ochtend bewolking, ‘s middags zon. In het blad “De Sjouw” beschrijft de nieuwe burgemeester haar eilandgevoel: licht en geluid. Bij haar afscheid van het recreatieschap Westfriesland op 7 oktober 2020 werd zij benoemd als kritisch
bestuurder, serieus, maar ook vrolijk en humorvol, standvastig en recht voor zijn raap. Haar nieuwe gemeente kan er zijn voordeel meedoen. Hoe dat gaat uit pakken is nu nog niet te voorspellen.

Verjaardag vieren op een eiland blijft bijzonder. Zeker met beperking van horeca tijden. Een lunch op het Waddenterras. Het wijdse uitzicht op baai en zee veraangenaamt het smaakgenot. Ook geestelijk voedsel wordt niet genegeerd. De boe kenafdeling van de Kringloopwinkel in Lies voorziet dit keer in twee aanwinsten. De zonnige woensdag voert westwaarts. Ms. Willem de Vlamingh brengt familie over. ‘s Avonds vergadert de eilander raad digitaal. Zijn specialiteit: moties vreemd aan de orde van de dag. Deze is te laat ingediend om direct een collegereactie te geven. Tweede raadsspecialiteit popt op: schorsen, op voorstel van de portefeuillehouder. Waarna de motie zonder morren van wie dan ook wordt aanvaard. Nu de uitvoering nog. Uitvoering is op het eiland vaak een probleem. Sommige dossiers slepen jarenlang.

Over slepen gesproken: in september 2019 sleepte een twaalftal inwoners het gemeentebestuur voor de rechter. Dat had een omgevingsvergunning voor het muziek- en dancefestival Eilan afgegeven. Rond het duinmeertje bij Hee zouden zo’n 6000 liefhebbers toestromen. De rechter gaf de bezwaarmakers gelijk: er was een op onderdelen ondeugdelijke vergunning afgegeven. Staatsbosbeheer stond omarmde dit initiatief van Chasing the Hihat. Als zelfstandige bedrijfsorganisatie moet zij financieel de eigen broek ophouden. Het tegen betaling beschikbaar stellen van terrein moet hiertoe bijdragen.

Wie de situatie ter plekke kent, kan zich afvragen welke grote natuurgeest dit bedacht heeft. Afgezien van de soort muziek, ook al zou het Concertgebouw orkest hier optreden, de ruimte is totaal ongeschikt voor het samenklonteren van zo’n grote massa mensen. Ongemak, (geluids)overlast, milieubelasting, etc als gevolg van “dit feestje” zou moeten worden weggestreept tegen de revenuen die campinghouders, hoteliers, de bruine vloot, middenstanders, horeca, fietsverhuurders, gemeente, Doeksen, VVV, Staatsbosbeheer meenden binnen te halen. Terschelling als toeristrupsje nooit genoeg. Corona zorgde ervoor dat het eiland in 2020 gevrijwaard bleef van dit niet bij de schaal en sfeer van het eiland pas sende, vijfdaagse spektakel.
Inmiddels is door Chasing the Hihat een nieuwe, meerjarige aanvraag ingediend, De provincie Friesland heeft al bewilligd in een vergunning op basis van de Wet Natuurbescherming. Drie particulieren en de Stichting Ons Schellingerland (SOS) hebben bezwaren ingediend. Weer is de gemeente aan zet voor het verlenen van een evenementen- en omgevingsvergunning. Eindelijk is zij begonnen met het opstellen van een evenementenvisie, iets wat in 2018 al in het coalitieakkoord van PvdA/VVD was aangekondigd. Opschrijven gaat vlugger dan uitvoeren. De bevolking wordt bevraagd welk soort evenementen bij het eiland passen. Recent bleek dat een golfbaan daar nog niet bijhoort. Uit een in februari 2019 gehouden peiling bleek dat driekwart van de ondervraagden (1002) niet op een meerdaags festival zit te wachten. Zo’n peiling is niet representatief, maar een gemeente bestuur kan zich afvragen of de nu al rijkelijk gevulde evenementenkalender nog voller gepropt moet worden.

Het enige wat ik van Hemelvaartsdag merk is dat geen papieren krant verschijnt. Digitaal lezen dus. Vrijdag is Schoemrakkersdag. Van de zes en twintig verkoop punten van dit Terschellinger bier kies ik altijd caf Zonneweelde. Dit vanwege de é hoge kwaliteit bitterballen die desgevraagd geserveerd worden. Samen met een goede kennis geniet ik twee glazen. Een lust voor het oog, een streling voor de tong en als zalf voor de maag. Het is een afscheidsritueel, want daags erna is het al kofferinpakdag. Dat is het grote nadeel van Terschelling, de tijd gaat er twee keer zo snel als aan de wal.

Bij het inpakken van de lectuurstapel ontwaar ik genoemd inspiratiemagazine. Het is een marketinguitgave over streekverrassingen in zes gemeenten in de regio Holland Rijnland. Kaag en Braassem ontbreekt. De boot gemist? Bewust of onbewust? Ms. Willem de Vlaming brengt ons aan de vaste wal. Het onderhoud van de Afsluitdijk heeft driejaar vertraging op gelopen. Zowel heen al terug vertraagt dat ons niet. Hopelijk is het in september ook weer zo.

Henk van Tol.
(badgast sinds 1972)