Hugo Gorter, oud-voorzitter van SOS, overleed op 28 maart 2020 op 77-jarige leeftijd. Gedurende tien jaar voerde hij onze stichting aan, van 2001 tot 2011. Een markante voorzitter, die zich als geboren Terschellinger optimaal inzette om de doelstelling van SOS te handhaven: het karakteristieke van het eiland zoveel mogelijk bewaren. Hij deed dit ook in diverse andere functies, vaak als voorzitter, van onder meer de stichting 'Sporen in het Zand', de begrafenisvereniging 'De Laatste Eer', tennisvereniging Oost West en voetbalvereniging TVV. In de Miedbringer schreef hij in 2011 het volgende artikel bij zijn afscheid van voorzitter van SOS:

Hugo Gorter
Afscheid na 11 jaar voorzitterschap

In april 2000, tijdens mijn wereldzeilreis, samen met partner Clara, liet mijn behandelend nefroloog mij weten dat ik terug moest keren naar Nederland, omdat ik in december 2000 of januari 2001 aan de nierdialyse zou geraken. We verbleven op dat moment aan de Stille-Oceaanzijde van het Panamakanaal en besloten na rijp beraad terug te zeilen naar Nederland.
Op 6 december 2000 eindigde mijn wereldzeilreis derhalve voortijdig met de terugkeer op Terschelling. Op 3 januari 2001 werd ik per helikopter afgeleverd in het UMCG te Groningen, omdat ik géén nierfunctie meer over had en 3 dagen later werd ik – zoals door de nefroloog aangegeven - dialyse patiënt.
In het voorjaar van 2001 kreeg ik bezoek van de heer Wim Spanjer, toenmalig voorzitter van SOS, die mij vroeg om voorzitter van onze Stichting te willen worden. Gezien mijn gezondheidssituatie antwoordde ik aanvankelijk negatief, maar een gesprek met mijn partner bracht me er toe om mij niet af te sluiten voor nieuwe uitdagingen in de nabije toekomst. In september 2001 volgde ik dus de heer Spanjer op en begon mijn ‘11 jarige loopbaan’ als SOS-voorzitter.
Mijn aantreden ging gepaard met een analyse van de politieke situatie op Terschelling op dat moment. Dit was een breuk met de tot op dat moment gebruikelijke terughoudende SOS-opstelling ten opzichte van de eilander politiek.
Ik zou deze periode – zonder afbreuk te willen doen aan mijn voorgangers, integendeel - toch willen kenschetsen als: “een beleid uitgevoerd met de hoed in de hand voor onze bestuurders”. Vanaf dat moment hebben we ons echter als Stichting meer actief betrokken opgesteld, en nadrukkelijker onze stem laten horen op vooral de terreinen van ruimtelijke ordening en natuurbehoud. Daarbij is onze doelstelling: ”Het behoud van de karakteristiek en de schoonheid van ons eiland” steeds ons uitgangspunt geweest. Staatsbosbeheer, “de Staat” zoals men het bedrijf op Terschelling noemt, werd van oudsher als een natuurlijke tegenstander van bepaalde groeperingen op ons eiland beschouwd, maar werd door ons nadrukkelijk als partner gezien in het proces van natuurbehoud en natuurontwikkeling.
Ik moet u bekennen dat mijn 20-jarige raadslidmaatschap mij een schat aan ervaring op gemeentelijk bestuurlijk niveau meegaf. Dit gecombineerd met de functies in mijn werkzame leven, als gezagvoerder, voorzitter van de Dienstcommissie bij de Rijksoverheid (de ondernemingsraad), mijn hoofdbestuurslidmaatschap van de Abva Kabo groep Defensie, vervolgens vijf jaar regiodirecteur Verkeer en Waterstaat en vele vertegenwoordigingen in maatschappelijke organisaties, maakte dat ik samen met de SOS-bestuurders goed kon functioneren.  
Vele belangrijke ontwikkelingen zijn mede door de invloed van onze stichting bijgestuurd. Voorbeelden zijn de bouw van het nieuwe gemeentehuis (pas nu door velen gewaardeerd als een passender oplossing dan het oorspronkelijke ontwerp). Een veel kleiner hotel Paal 8 mede als gevolg van onze inbreng, een veel beter bij de natuurwaarden aangepast Oerol-festival, dat mede daardoor nu nauwelijks meer weg te denken is. Bestemmingsplannen werden door ons steeds nadrukkelijk van zienswijzen voorzien en mede daardoor ontstond er een evenwichtige ontwikkeling van ons eiland. Megalomane havenplannen werden door ons tot normale proporties teruggebracht en de realiteit leert ons iedere dag dat een bijna nimmer overvolle jachthaven de komende jaren zeker geen uitbreiding behoeft. Dit geldt evenmin voor de havenplannen in de Kom.
Op 22 juni 2005 gaat bij mij plotseling midden in de nacht de telefoon: “Meneer Gorter, kunt u naar het ziekenhuis komen, we hebben een nier voor u!” Een dubbel gevoel van blijdschap en twijfel overviel me. Ik moest het eerst nog zien gebeuren. Maar diezelfde dag vond, na een succesvolle weefselmatch, de niertransplantatie plaats en begon voor mij een nieuw leven, met zoals later bleek, veel perspectieven. Als ‘hoofdprijs’ in een loterij ook nog een geweldig goede nier, waarvan de nefroloog zegt: “Meneer Gorter, dit is geen Lada hoor, dit is een Mercedes!” 
Ik besluit opnieuw naar het Maritiem Instituut te gaan om al mijn diploma’s en certificaten weer te updaten. En zie daar een wereld vol nieuwe uitdagingen lag voor me open.

Als voorzitter van SOS heb ik getracht steeds maximale invloed uit te oefenen op vele gemeentelijke plannen. Echter de wijze waarop de gemeentelijke organisatie en de politiek functioneert heeft bij mij door de jaren heen een stijgend gevoel van onbehagen opgeleverd. Inspraak lijkt tot een lastig en voor de politiek uitsluitend verplicht instrument te zijn verworden, en levert helaas nauwelijks serieuze antwoorden van de diverse partijen op.
Het ambtelijk apparaat functioneert door de jaren heen uiterst gecompliceerd en nauwelijks consequent, hetgeen er onder andere toe leidde dat de gemeente slecht scoort op landelijke sites, waar haar dienstverlening vergeleken wordt met andere gemeenten. De ontevredenheid bij vele eilanders blijkt groot te zijn.
De slecht functionerende organisatie is aanleiding geweest tot een reorganisatie.
Bij mij overheerst het gevoel dat grote spelers, zoals hotelketens, projectontwikkelaars, woningcorporaties en makelaars vanaf het vaste land aanmerkelijk meer gehoor vinden bij onze bestuurders dan de eigen bevolking. Vele voorbeelden zijn hiervoor te noemen.
Reeds meer dan 7000 adhesie betuigingen op de protestsite ‘Help Terschelling’ is een schoolvoorbeeld van de wijze waarop de politiek de noodzakelijke voeling met de gemeenschap heeft verloren. Politieke reacties zoals: “We herkennen ons niet in de situatie” maakt zaken alleen nog maar verdrietiger.
Persoonlijk heb ik sinds mijn aantreden als SOS-voorzitter de negatieve consequenties van mijn functie ervaren. Bij mijn persoonlijke plannen op het gebied van ruimtelijke ordening mocht ik mij immer ‘verheugen’ in een meer dan normale belangstelling van de bestuurders en het ambtelijk apparaat. Ik sprak hierover tweemaal met burgemeester Visser, die mij mededeelde dat: “Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind”, en daarmee was de zaak voor hem afgedaan.
Sinds anderhalf jaar ben ik als Offshore Marine Manager betrokken bij de bouw van vier eilanden voor de olie-industrie in de Perzische Golf te Abu Dhabi. Een miljarden project, waarbij opnieuw blijkt dat men als verantwoordelijk manager leiding behoort te geven aan vele disciplines wil een dergelijk project succesvol kunnen worden opgeleverd. Leiding geven vanuit kwaliteit zou ook voor de gemeentelijke organisatie een eerste vereiste dienen te zijn.
Vanwege deze onverwachte activiteit aan het einde van mijn werkzame leven, en ook omdat ik SOS niet wil belasten met negatieve gevolgen vanwege een procedure in de privé-sfeer tegen de gemeente Terschelling waarbij ik opnieuw tegen verschillende normen op het gebied van wet- en regelgeving aanloop, heb ik voor de zuiverheid het besluit genomen terug te treden als uw voorzitter.
In de heer Hilmar Schurink meen ik een goede opvolger te hebben gevonden, vooral omdat hij op de vakgebieden die er voor onze stichting werkelijk toe doen op Terschelling, namelijk ruimtelijke ordening, landschapsinrichting en natuurbehoud, een ruime ervaring heeft.
Ik denk derhalve dat ik SOS met haar nieuwe voorzitter mag feliciteren.
Ik wens onze stichting een belangrijke - niet weg te denken - toekomst toe en dank u allen voor de bijzonder plezierige wijze waarop ik uw voorzitter heb mogen zijn gedurende de afgelopen 11 jaar.

Hugo Gorter