Het Waddenfonds is opgericht als voortvloeisel van, en in, de economische bloeitijd. Het aardgas móest uit het Wad. Economisch groeien was 10 jaar geleden nog het overheersende beeld, als doel én als middel. Inmiddels weten we beter en heeft vooral het Noorden, grenzend aan de Waddenzee, te maken met economische en bevolkingskrimp. De vraag is of het Waddenfonds alleen gericht is op projecten die in de lijn liggen van economische groei of natuur? Of is het denkbaar dat uit het Waddenfonds ook 'transitie' wordt begeleid? Dit betekent oude economische functies omzetten naar nieuwe maatschappelijke functies. Bijvoorbeeld gebouwde terreinen terugbrengen naar de natuur. Dit is eerder gebeurd met de Vredestein-fabriek aan de Renkumse Beek, met omzetting van landbouwbedrijven naar nieuwe natuur, met de sanering van de kokkelvisserij naar duurzame vormen en schepen slopen. Is dat ook op de Waddeneilanden met het Waddenfonds denkbaar: uitkopen, transitie en behoud van ruimtelijke en ecologische kwaliteit, in plaats van verval, toeristische erosie of meer van hetzelfde? Ik denk daarbij aan omvorming van De Koog op Texel en aan ontbouwen in Delfzijl. En op Terschelling aan: ontbouwen van Dellewal en Victoria, B&Y-terrein en Punthoofd. Met algemene middelen en gezamenlijke inspanning moet het toch mogelijk zijn ons Erfgoed niet te verkwanselen? Dat is van algemeen belang, dus een rol voor gemeente, provincie en Waddenfonds. En met hulp van burgerinitiatieven.

Hilmar Schurink, voorzitter van SOS, heeft deze tekst ingesproken tijdens de vergadering 'Et er oer ha' van de gemeente Terschelling, oktober 2015, tijdens een voordracht aan de vergadering van Bram van de Klundert, directeur van het Waddenfonds.

De Miedbringer, 54, december 2015, pag. 16.