Op het moment van dit schrijven zijn net de gemeenteraadsverkiezingen achter de rug. Een opsteker voor Terschelling is, dat het opkomstpercentage relatief hoog is. Dus de 'politiek' leeft. De zetelverdeling bleef ongewijzigd ten opzichte van de situatie voor de verkiezingen. De rust lijkt een beetje teruggekeerd. Nu de bestuurskracht nog, om te voorkomen dat Terschelling alsnog wordt ingelijfd in een groter verband. In de vorige Miedbringer is daar uitgebreid over geschreven onder Kantelpunt besturen. De eerste geluiden van de nieuwe raad zijn bemoedigend. De raad wil de bruger meer betrekken bij de maatschappelijke vraagstukken die op het eiland spelen. Voor de grote opgaven waar de gemeente Terschelling voor staat is dat een essentiële voorwaarde: draagvlak. Dit vereist van de kant van de raad meer communicatie en van de gemeentelijke organisatie ook een vorm van vernieuwing. De burgers verwachten een andere grondhouding en transparantie.
Ook op economisch vlak wacht ons bijzonder eiland vernieuwing. De 'economie' in ons land en in Europa lijkt uit het dal te kruipen, maar dat betekent niet dat alles weer vanzelf het oude wordt. Op de handen gaan zitten of op andermans rug meeliften zijn dus slechte taktieken. Terschelling ligt door zijn situering, aan de buitenrand van Nederland, perifeer ten opzichte van het economisch centrum. Dit geldt voor het toerisme, voor het (maritiem) onderwijs, voor de landbouw, voor de dienstverlening, voor de zorg.
Aan de ene kant ontleent Terschelling aan die perifere ligging zijn charme in toeristisch opzicht. Aan de andere kant vereist dat extra aandacht - op het eiland en daarbuiten - om deze bijzondere samenleving draaiende te houden. Dat is een gezamenlijke opgave van alle eilanders. Of het nu om onderwijs, zorg of werkgelegenheid gaat, de schaal en situering van het eiland vereisen extra inspanningen, zowel door de gemeente als door ondernemers.
Met andere woorden: er zit iets in de lucht van openheid en meer collectieve verantwoordelijkheid. De maatschappelijke verhoudingen veranderen, omdat de gemeente enerzijds een stap terug moet doen (financieel), maar anderzijds een stap vooruit moet zetten (nieuwe taken, regie). De samenleving gaat zonder meer veranderen, voor een eiland-samenleving een extra opgave om goed koers te houden.
SOS zou SOS niet zijn als zij binnen de vernieuwing niet zou pleiten voor behoud van het 'eilander eigene' als (ken)Merk. Want in een wereld die bol staat van schaalvergroting en concurrentie, op inhoud en prijs, is het verstandig het meest onderscheidene centraal te stellen: de menselijke maat, het authentieke, de kleinschaligheid en het landschap. Het zijn de kleine dingen die het doen. Bovendien hebben we een Werelderfgoed voor de deur liggen. De uitdagingen liggen er, en SOS zal daaraan bijdragen vanuit haar statutaire opgave: constructief. En soms met 'de hakken in het zand' als grootschaligheid en visuele verrommeling dat vereisen. Support daarbij van onze donateurs is uiteraard welkom, en ook van nieuwe donateurs.
Hilmar Schurink, voorzitter SOS.
Dit artikel is verschenen in De Miedbringer, 53, april 2014, 1404-189, pagina 4 - 5.